Στο Boing-737, πτήση από Αθήνα προς Καβάλα, μία 39χρονη αεροσυνοδός, η Βανίνα, φαίνεται ανήσυχη προσπαθώντας να δείχνει όσο πιο συνηθισμένη γίνεται. Όλοι την ρωτάνε «αν είναι καλά» κι εκείνη τους παραπονιέται ακατάπαυστα για τα σιδεράκια που πρόσφατα έβαλε, σε μια καθυστερημένη προσπάθεια για μια τέλεια οδοντοστοιχία. Όμως αυτοί τη ρωτάνε «αν είναι καλά», επειδή σε αυτό το αεροπλάνο μεταφέρεται το πτώμα της μητέρας της προκειμένου να ταφεί στην πόλη καταγωγής της. Μιας μητέρας απούσας από πάντα. Όταν οι αναταράξεις θα γίνουν απειλητικές, η Βανίνα θα καταλάβει ότι αυτό που την πονάει δεν είναι τα σιδεράκια, αλλά η απουσία της μαμάς της και θα διεκδικήσει μια τελευταία ευκαιρία συμφιλίωσης πηγαίνοντας να αγκαλιάσει το άψυχο σώμα της στο αμπάρι του αεροπλάνου.
Η ταινία «AIRHOSTESS-737» είναι μία ιστορία που βίωσα εξολοκλήρου σε όνειρο μου. Μια μέρα ξύπνησα και άρχισα, αυτόματα, να την γράφω. Είναι το κομμάτι που μου έλειπε για να ολοκληρώσω την τριλογία μου «Λεωφόρος Πατησίων» & «Route-3», ταινίες για ένα δρόμο, ένα ταξίδι, μία διαδρομή. Ταινίες με κεντρικό πρόσωπο ένα χαρακτήρα που πνίγεται αργά ή γρήγορα από το ίδιο του το υποσυνείδητο ή όπως το παρουσιάζω, από τον περιβάλλοντα χώρο που τον περικλείει.
Αναλύοντας το όνειρο μου στην ψυχοθεραπεία, κατάλαβα ότι είναι μία ταινία για τη μάνα μου και αυτή η ηρωίδα που πέφτει με το αεροπλάνο είμαι εγώ. Είναι κάτι που ήθελα πολύ να εκφράσω για να μετουσιώσω αυτά τα συναισθήματα σε τέχνη. Φυσικά ονειρεύομαι κι εγώ μία στιγμή λύτρωσης με τη μάνα μου, όπως η Βανίνα. Μια ανάγκη που τόσα χρόνια προσπαθούσε να αποφύγει: τη συμφιλίωση με την μανά της. Αυτό είναι η ταινία. Για όλους εκείνους που ζητάνε ακόμα μία συμφιλίωση. Ή που δεν έχουν καταλάβει ότι την έχουν ανάγκη. Ακόμα και για κάποιους που θεωρούν ότι είναι πολύ αργά για να την προσπαθήσουν, δηλαδή μετά τον θάνατό.
Κάμερα
Ο πυρήνας της κινηματογραφικής μου γλώσσας είναι το να ακολουθώ το μονοπάτι του ήρωα της κάθε μου ιστορίας. Για να το καταφέρω αυτό, αποφάσισα ότι θα ακολουθώ την Βανίνα, από κοντινή απόσταση, για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Με αυτόν τον τρόπο, η πλειοψηφία των άλλων χαρακτήρων και δράσεων θα είναι είτε εκτός είτε μερικώς εντός της οθόνης. Έτσι ευελπιστώ να οπτικοποιήσω την ασφυξία που νιώθει η ηρωίδα μέσα στο αεροπλάνο αλλά και να καταφέρω ο θεατής να ταυτιστεί με τον ψυχικό της κόσμο στο μέγιστο βαθμό.
Υποκριτική
Όλες οι αφηγήσεις που με απασχολούν περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό, ο τρόπος που θα δουλέψω με τους ηθοποιούς είναι πολύ σημαντικός και θα βοηθήσει στο να δώσω έναν ιδιαίτερο ρυθμό στην ταινία: την αίσθηση ότι καταγράφω, με μια αισθητική ντοκιμαντέρ, την πραγματικότητα. Συνεργάζομαι με τους ηθοποιούς με έναν ιδιαίτερο, ιδιοσυγκρασιακό τρόπο: μετά από αρκετές πρόβες, αφήνω τις σκηνές να ξετυλίγονται ελεύθερα μπροστά από την κάμερα, σαν μονοπλάνα. Αυτό θεωρώ ότι δίνει μια αυθεντική πτυχή στη δουλειά μου.
Φως, Ήχος, Χώρος
Το φως θα είναι ρεαλιστικό-αφηγηματικό, σαν ένα ταξίδι που ξεκινάει από έναν ωραίο ανατέλλοντα ήλιο, ενώ στη συνέχεια θα γίνεται σκιερό και απειλητικό, όπως νιώθει και η ίδια η ηρωίδα μέσα στο αεροπλάνο. Ο Ήχος θα είναι ρεαλιστικός, εκτός από τον χώρο στο αμπάρι που θα είναι σαν να ακούμε τους ήχους μέσα από υγρό, όπως θα άκουγε ένα έμβρυο μέσα στη μήτρα μιας γυναίκας. Ο Χώρος είναι ένα ρεαλιστικό αεροπλάνο στο πάνω μέρος, εδώ γίνεται συμβολικός στο αμπάρι. Συγκεκριμένα θα είναι γεμάτος νάιλον, και σε συνδυασμό με την κίνηση της Βανίνας, θα αναπαριστά την διαδικασία της γέννησης.
Concept / Ιδέα
Δράμα, Μυθοπλασία, Ταινία μικρού μήκους, Arthouse
Ρεαλιστική με συμβολικά στοιχεία.
Επιρροές
Η πρωτοτυπία και η αυθεντικότητα είναι δύο στοιχεία που θεωρώ πολύ σημαντικά στην τέχνη. Πολλές φορές αυτό σημαίνει να ενσωματώνεις δημιουργικά τις επιρροές σου. Ταινίες, λοιπόν, που με ενέπνευσαν, η κάθε μία με τον τρόπο της: Blue Jasmine (2013) & Wonder Wheel (2017) του Woody Allen.
